کاردرمانی
کاردرمانی (Occupational Therapy) یکی از رشته های علوم توانبخشی است.
طبق تعریف انجمن کاردرمانی آمریکا: کاردرمانی علم و هنر استفاده از فعالیتهای هدفمند به منظور پیشگیری از ناتوانی، بازتوانی و رساندن به حداکثر استقلال فردی و مشارکت اجتماعی می باشد. افراد در سنین مختلف با مشکلات سلامت روان و آسیبهای جسمی به مراکز کاردرمانی مراجعه می کنند.
کاردرمانی در کودکان از رویکرد عصبی رشدی (Neurodevelopmental) از دید پایین به بالا (Bottom-Up) برای توانبخشی آنها استفاده می کند. این بدان معنی است که در هر سنی به طور نرمال مهارتهایی رشد می کند، که در بعضی از کودکان این مراحل به درستی طی نمی شود به صورتی که یا کاملا حذف می شود و یا به صورت ناکافی یعنی کمتر از حد رشد طبیعی به وجود می آید. که در صورت عدم مداخله درمانی مناسب اثر خود را در روند سیر طبیعی سایر حیطه های رشدی خواهد گذاشت. همچنین در مواردی کاردرمانگران از دید بالا به پایین (Top-Down) در درمان توانبخشی کودکان استفاده می کنند.
کاردرمانگران با مداخلات درمانی لازم به رشد این مهارتها کمک می کنند تا کودکان به حداکثر پتانسیلشان دست یابند و از آنجایی که بازی مهمترین آکیوپیشن (Occupation) کودک است هنر کاردرمانگران کودک استفاده از بازی در درمان می باشد تا با جذاب شدن پروسه درمان کودک با انگیزه و علاقه در روند درمان همکاری کند.
کاردرمانی با کار کردن بر مهارتهای حسی و حرکتی ، مهارتهای ادراکی-حرکتی درشت و ظریف و توانبخشی ذهن و شناخت به کودکان با نیازهای خاص کمک می کند.
کودکان با مشکلات ذیل می توانند به کلینیک های کاردرمانی مراجعه می کنند:
- کودکان با طیف اتیسم ( ASD)
- اختلال (بیش فعالی) و نقص توجه (AD(H)D)
- اختلالات یادگیری (LD)
- کم توانایی ذهنی (ID)
- تاخیر تکاملی (Developmental Delay)
- اختلال پردازش حسی و اختلال یکپارچگی حسی (SID , SPD)
- اختلال هماهنگی رشدی ( DCD)
- انواع سندروم ها مثل سندروم داون ، سندروم رت ...
- مشکلات حرکتی مثل تاخیر حرکتی ، فلج مغزی ...